Tja, je kunt niet alles hebben, he
Hoor jij bij het lezen van deze zin ook het stemmetje van je moeder, nadat je teleurgesteld werd door iemand, of als iets niet lukte? Ik wel! En ik kwam het tegen week op Twitter tegen, dat iemand dit zei, en ik stond ineens AAN. Want dit zinnetje is echt oorzaak van zóveel ellende.
En het ging ook nog eens over iets wat ik een tijd geleden zelf ook aan de hand had: voor mezelf beginnen of toch nog even loondienst?
Maar wat nou als alles lukt?
Het is natuurlijk een onwijze domper als jij teleurgesteld je twijfels deelt met de wereld, en iemand reageert daarop met ‘ja, maar, je kunt ook niet alles hebben, he?’. Ik word daar furieus van. Want het werkt zó beperkend. Het plant een zaadje in je hoofd dat sommige dingen misschien gewoon niet voor jou zijn. Waardoor je een volgende keer niet meer naar je gevoel luistert, als dat zegt dat je wellicht liever iets anders probeert. Zoals voor jezelf beginnen. Het blokkeert alle creativiteit en zorgt ervoor dat je stopt met groeien!
Het geeft tevens de indruk dat je teveel wilt. Mij werd het voor de voeten geworpen als ik weer eens klaagde over managers die aan het micro-managen waren, of over collega’s die echt heel lomp deden, en vooral: over het werk wat ik na 3 maanden al saai begon te vinden. Tja, je kan niet alles hebben. Wees blij dat je een baan hebt en dat je je huis kunt betalen. Oftewel: het zit wel eens tegen en daar moet je maar mee dealen. Lekker he, empathie.
En zo blijf je dus 15 jaar doormodderen en van baan naar baan hoppen in de hoop dat je ergens je plekje vindt, terwijl je voelt dat het gewoon niet klopt…
Kijk, want empathie en compassie, dat is waar dit om draait. En nu hoef je dat van een ander natuurlijk nooit te verwachten, maar wat zo’n zinnetje doet, is dat je dat een volgende keer als iets mislukt dat ook tegen jezelf zegt. Dat lijkt dan heel relativerend, je haalt je schouders op, en dan ga je weer door. Maar het is natuurlijk nogal liefdeloos en doet geen recht aan je emoties. Ik hoop dat je dat ziet, want dit onderwerp is te groot voor nu.
PS: ‘op een gegeven moment moet je in het diepe springen’, er moet helemaal niks! Wie bepaalt dat?
Omdenken
Al jaaaaaren heb ik zo’n boekje van Berthold Gunster in de kast liggen, over omdenken. En de man heeft ook een ander boek geschreven, getiteld (heel toepasselijk): ‘Ja-maar, wat als alles lukt?’ (aff).
Toen ik afgelopen mei/juni voor de zoveelste keer nadacht over mijn eigen route en of ik wilde gaan freelancen, heb ik mezelf deze vraag voor het eerst in tijden eens gesteld. En van daaruit ook bedacht: “hoe kan ik zórgen dat het lukt?”
Want bezwaren verzinnen is heel makkelijk. Angsten en onzekerheden genoeg. Manieren verzinnen waarop je het toch kunt laten slagen, voelt een stuk lekkerder en creatiever kan ik je vertellen. Ik ben tevens van mening dat we dat concept vaker moeten toepassen in projecten en processen.
Stip op de horizon
JA HOOR, ze gebruikt het gewoon, de befaamde stip op de horizon. Maar voor mij doet die vraag dat: me laten nadenken over mijn stip op de horizon. Hoe ziet mijn ideale wereld eruit? Waar werk ik dan? Voor wie? Met wie? Op welke manier? Hoe kan ik nou zorgen dat ik dichter bij die stip kom? Stel nou dat dat allemaal lukt? DAT IS TOCH MODDERVET?
Dus stop met jezelf te beperken!
Je kunt wél alles hebben
Want, wat nou als alles lukt?
Zeg nou zelf. De wereld is toch geweldig als je iets wilt, en het lukt gewoon omdat je je niet laat beperken door je eigen overtuigingen? Of die van een ander.
Ik ben heel benieuwd met beperkende overtuiging jij momenteel rondloopt. En of je die ‘je kunt niet alles hebben’ ook kent. Hoe denk jij daarover? Reageer gerust. Vind ik leuk! En loop je zelf vast in je ‘ja-maars’, een gratis Advies van Annelies wil nog wel eens helpen. Ik help je binnen een uur van een hoop stemmetjes in je hoofd af.
Nieuwsbrief
Meer (gratis) tips in je inbox?
